Vorige vrijdag hielden de mannen van “Daa Stoazze” hun laatste optreden voor de 10de editie van hun festival.
Als afsluiter van hun clubseizoen was er gekozen om een nieuwe band een kans te geven zich aan het publiek voor te stellen, in casu Déjà-Blue.
Hoewel de naam volledig nieuw klinkt zijn de leden niet totaal onbekend, want zowaar drie leden van het ter ziele gegane Hoodoogang in de rangen, met name El Grande en de totale ritmesectie met drummer Raf De Vlieghere en bassist Geert Zonderman. De drie ouwe rotten worden aangevuld met twee youngsters : Brandon Saeyvoet op de keys en Raf Claes op gitaar.
Nieuw bloed doet soms wonderen wordt er soms gezegd en dat is wat je in het minst kunt zeggen. De jonge leden brengen inderdaad een nieuwe touch aan de oude Hoodoogang stijl.
4 keer hadden ze slechts gerepeteerd en inderdaad het klinkt waarschijnlijk nog niet zoals zij het graag hadden gewild , maar we kregen toch een uitstekende avond voorgeschoteld.
Een aantal oude Hoodgang songs kregen een nieuw kleedje aangemeten en klonken ineens veel aangenamer dan weleer. Er werd ook iets sneller gespeelden met meer ritme. Soms neeg het naar funk, soms een jazzy toets, maar steeds met een bluesbasis. Dee gitaarsound van Raf neeg nu eens naar Joe Satriani en dan eens naar Gary Moore.
Ik had de indruk dat de twee jonge wolven zich wel thuis voelden in de band en hun inbreng, geeft het geheel toch een extra dimensie.
De eerste set bestond uit zo’n aantal herwerkte versies zoals ‘What About Me’, ‘Going To NY’, ‘Go Ahead ’n Scratch’ of ‘Sweet Little QT Pie’. Voor diegenen die The Gang nog niet had gehoord, wel die zouden het niet geweten hebben. Wij als doorwinterde fans wisten niet wat we hoorden. Er was inderdaad knap werk geleverd op die enkele repetities. Men sloot zelfs de eerste set af met een goede versie van Tommy Castro’s ‘Can’t keep A Good Man Down’.
De tweede set startte met een instrumental genaamd ‘Have You Had Your Vitamine B3’ en enkele nummers verder nog eentje getiteld ‘Back At The Chicken Sack’ wat allemaal zeer aangenaam in de oren klonk. Er werd zelfs tijd gemaakt voor enkele klassiekers als ‘The Thrill Is Gone’ (persoonlijk vond ik dat iets minder), ‘Whipping Post’ van The Allman Brothers (niet voor de hand liggend) en ‘Hoochie Coochie Man’. Afsluiter werd weer een Hoodoogang klassieker ‘Slow Down’.
Met veel handengeklap werd naar een bis gevraagd , wat de aanwezigen ook kregen aangeboden.
Al bij al een zeer aangenaam optreden en er is zeker nog groeimarge, maar er zit zeker “muziek” in want het niveau ligt iets hoger dan voorheen.
Nog enkele repetities en ze zijn klaar om voor de Vlaamse Leeuwen te worden gegooid.
Marcel
à quitter la tsarine, Marka, Bibot, les Ulers, Nervous Shakes, un Front 242 , RickyBilly et autres ivrognes notoires pour rejoindre madame.
PS: Christine avait déjà disparu, partie à la messe, sans doute!